Çocukta cinsel istismar yüzyıllardır bilinen bir konudur. Bununla birlikte son yıllarda çocukluk cinsel istismarında artış söz konusudur. Çocuk istismarı, karmaşık nedenleri ve trajik sonuçları olan, tıbbi, hukuki, gelişimsel ve psiko-sosyal kapsamlı ciddi bir sorundur. Dünya sağlık örgütü çocuk istismarı ve çocuğa karşı kötü muameleyi; sorumluluk, güven ve yetenek ile ilgili genel durumunda çocuğun sağlığına, yaşamına, gelişimine ve değerine zarar verebilen, fiziksel ve kötü davranışı, ihmali, her türlü ticari çıkar için çocuğun kullanılmasını içeren davranışlar’ olarak tanımlamıştır. Çocuk istismarı insanlık tarihi kadar eski, bir o kadar da bilinen ancak ortaya çıkarılanları kadar çıkarılmayanları da olan, sosyal ve tıbbı bir sorundur. İstismar olgusunun saptanması yasal işlemleri de zorunlu kılar. Çocukluk çağı travmaları içinde çocuk istismarı yinelenebilirliği, çocuğa en yakınlarından yapılıyor olması, bu nedenle de tanımlanması ve tedavi edilmesi en zor olan travma şeklidir.
İstismar yalnız aileleri değil, toplumu, sosyal kuruluşları, yasal sistemleri, eğitim sistemini ve iş alanlarını da etkileyen bir halk sorunudur.
Çocuğa cinsel taciz anne, baba, üvey anne, baba, kardeş, akraba, öğretmen, komşu veya herhangi bir yabancı kişi tarafından yapılabilir. İstismarcı, çocuğa yabancı biri olabileceği gibi genellikle çocuğun bildiği çevrede yaşayan kişi ya da toplumda saygın ve sevilen birisi de olabilir. Dış görünüşünün ardında çekingen, kendine güveni ve saygısı olmayan birisi yatar. Erişkinlerle ilişki kurmakta zorlanır, başkalarının üstünde güç gösterilerine ihtiyaç duyduğu için kurbanlarını çocuklardan seçer ve çocuğu incittiğini, zarar verdiğini kabul etmez. Çocuklar hikaye uydurmak için gereken cinsel deneyime sahip değildirler, inanılmalı ve ciddiye alınmalıdır.İstismara uğramış bir çocuğa yaklaşımda en önemli unsur çocuğun daha fazla zarar görmesini engellemektir. İstismar ile karşılaşmış olan çocuğun tekrar tekrar sorgulanıp muayene edilmesi istismarı yinelemiş olur. Bu nedenle istismara maruz kalan çocuklara rahatsız olmayacağı bir ortamda olanağı varsa ilgili uzmanlarca tek bir öykü alınması ve tek bir muayene gerçekleştirmesi en uygundur.
Çocuğa güvenmek, onu suçlamamak, damgalamamak, olumlu tutum sergilememek, yüz ve ses tonuyla yargılayıcı olmaktan kaçınmak önemlidir. Tanı oluştuğunda en kısa sürede adli rapor yazılmalıdır. Adli raporun yazılması hukuksal sürecin başlaması anlamına gelir ki bu da yargılamanın yolunu açar.
İstismarın gerçekleşmesi durumunda zararın hafifletilmesi durumunda yinelenmesini önleyici, tedavi edici ve rehabilite edici çalışmaların yapılması gerekir. İstismara uğrayanlarla birlikte istismar edenlerinde tedavi ve rehabilite edilmeleri gerekir. Çocukları şiddetten korumada doktor başta olmak üzere diğer sağlık çalışanları ve pek çok meslekten insanların çabası gereklidir.
Travma yaşamış çocuklar ve ailelerine rehberlik ve rehabilitasyon hizmetleri verebilmek için içerisinde istismar görmüş çocuğun tedavi ve rehabilite edecek çalışmaların yürütebileceği, yataklı ve ayakta rehabilitasyon hizmeti verecek, çocuk, aile ve topluma yönelik çalışmaların uygulamaya konacağı tam donanımlı ve gerektiğinde uzun süreli rehabilitasyon çalışmalarının yapılabileceği ve çocuk ihmal ve İstismarı Acil Müdahale ve Rehabilitasyon Merkezi olarak tanımlayabileceğimiz her ilde ÇOCUK KORUMA MERKEZLERİ kurulmalı ve bu konuda zorunluluk getirilmelidir.Çocukların kendini koruma becerilerini artıracak yapılandırılmış eğitimler; anaokulu ve okullarda eğitimin içine zorunlu olarak yerleştirilmelidir Ensest’e yönelik cezalar ağırlaştırılmalıdır. 18 yaşın altındaki herkes çocuk kabul edilerek TCK 104’te geçen ‘şikayet üzere’ ifadesi kaldırılarak Çocukla cinsel ilişkide bulunanın cezalandırılmasında ŞİKAYET şartı aranmamalıdır.
Çocuğu koruma amaçlı yasaların tanımlanmasında ve yaptırımında mevcut yasal düzenlemeler, caydırıcılık ve koruma ilkesi ön plana çıkarılarak yeniden oluşturulmalıdır. TCK103/3 de ceza miktarını ağırlaştırmada fail vasıfları sayılmış olmakla evlatlık, kardeş, Koruyucu Aile kanun maddesine eklenmelidir. Cinsel istismara uğrayan her çocuğun ruh sağlığı bozulduğu kabul edilerek yargı süresince ADLİ TIP RAPORU alma zorunluluğu kaldırılmalıdır.
Dünya Çocuk ve Gençlik Derneği olarak Türkiye’de son yıllarda artan çocuğa cinsel taciz olaylarının nedenlerini, sonuçlarını etkilerini araştırıp bu olayların yazılı ve sanal basındaki yansımalarını inceleyip oluşan problemlere çözüm önerileri geliştirip, konuya dikkat çekmek ve bu konuda kamuoyu oluşturmak adına çalışmalarımız başlamıştır.
Geleceğimiz olan çocukların bu türden olumsuz ve bir o kadar da tiksindirici olan taciz olaylarına kayıtsız kalmak mümkün değildir.
Şiddete ve cinsel istismara uğrayan çocuklar konusunda topluma ve aile bireylerine sorumluluklar düşmektedir.
Eğer Şiddet Yada Cinsel İstismara Tanık Olduysanız Konuyu En Yakın Karakola Veya Cumhuriyet Savcılığı’na Bulunduğunuz İldeki Baro’nun Çocuk Komisyonu’na Yada Sosyal Hizmet Merkezleri’ne Bildirebilirsiniz.