Son zamanlarda eğitimin devasa sorunlarını gündemden düşürmek maksatlı eski tartışmalar yeniden gündeme getiriliyor.
Eğitimin onca sorunu varken gereksiz gündemler oluşturuluyor.
Bilinçli bir politika ile başlatılan bu tartışmalara muhalefet ve sendikalar da büyük bir heyecanla katılıyor.
Gereksiz tartışmalar ile eğitimin asıl meseleleri hasır altı ediliyor.
Bu sebeple gündemi meşgul eden bu tartışmaları bir kenara bırakıp “eğitimin gerçek meselelerine ” odaklanmak elzem.
Türk Eğitim sisteminde;
Ülkenin bütün kılcal damarlarına sirayet ederek her meselenin özü olan liyakatsizlik,
İşin mutfağında olan Öğretmenlerin taleplerine olan duyarsızlık,
Öğretmenlerin emeğine/itibarına/konumuna yakışmayan maaş,
Bir çorba, döner, kahve parası bile etmeyen ek ders,
Okulların güvenlik, temizlik ve mali sorunları,
Kendisine danışılmadan her yıl değişen sistem,
Mesai dışı toplantı ve iş yükü,
Her yıl çöp olan 21. yy’a yakışmayan binlerce sayfayı bulan gereksiz evrak,
Eğitimli kesim hariç herkesin baş tacı edildiği bir zihniyet,
Öğretmen’e karşı; veli ve öğrencinin baştacı edilmesi,
Sınav odaklı sistem,
Dersaneleri kapatalım derken dersanelerden hiçbir farkı kalmayan okullar,
Temiz, nezih bir çalışma ortamı,
Gereksiz yoğunluktan arındırılmış bir müfredat,
Yönetici atamalarında liyakat,
Binbir emekle Yüksek Lisans/Doktora yapan öğretmenlerin hissettiği değersizlik,
Her okuyanın farklı anlam çıkardığı muğlak yönetmelikler,
İletişim ve nezaket kültüründen bihaber yöneticiler,
Plansız, programsız atamalar,
Sadece eğitim sektöründe var olan “ücretli öğretmenlik”,
Mesai mefhumunu tarumar eden sosyal medya grupları,
Ödenemeyen, kira, fatura ve krediler,
Çocuğun karşılanamayan eğitim masrafları,
Dağ gibi birikmiş mali sorunlar vardır.
Ve en mühimi;
“İTİBAR”
İtibar; devletin Öğretmen’i, madden/manen zor durumda bırakmaması ile olur.
Öğretmenlerin temel asgari yaşam ihtiyaçlarını karşılamakta güçlük çektiği, itibarının tarumar edildiği bir dönemde eğitim-öğretimden verim beklenemez.