günlerdir içime çöktü ayrılık
hangi yöne baksam
benden önce varıyorsun
unutmaya çalışmak değil
kaçmak hiç değil belki
yaşadığın varlığın
uçlarımda parmaklarımın
şiir şiir dökülüp
yansıyorsun zamana
ucundan tutup tüm anıların
sirkeliyorum ya bazen
en çok çay içtiğimiz son masa
geliyor aklımada
hüzünlerden büyüğünü yaşatıyorsun bana
sana inat olsun istemem
amma
ipini yaşamın boynumda hissederken
nasıl veda ederim sensizliğe
umut etmiyorum
sana dair bitirdin ya
prangaların sessiz çığlığı
bir hoş bağımsızlık
ve silüetin her yerde benden önce
varıyor umutlara
süslüyor ufkumu
salladığın umut dolu bakışlar
bense yorgun bitap
yoluna revan olduğum
yok yok sana çıkmıyor tüm yollarım
isyanım sana değil hiç
içinde ve dışında yaşamın
nefesimde bahar serzenişleri
yeniden "merhaba"
diyecek oluyorum
vazgeçtim aslında senden
ve anılarından...
şu deniz kokusunu çekiyorum ya içime
o kadar yosun kokusu doluyor genzime
gözlerime görünme
kıyıdan uzaklaşıyor kayıklar
anlıyorum ki
kendi kayığım kıyıda kalmış
ve asılıyorum küreklere
eşlik ediyor yanlızlığım
kalabalık martı sürüsüne...