İnsanın toplumsal bir varlık olması, başka bir ifadeyle, daima bir toplum içinde yaşamış olması, tarih bilimi ve sosyolojik araştırmalarla ortaya konulan yadsınamayacak bir gerçektir.
İnsanı öteki canlı varlıklardan ayıran ilk ve en önemli özellik, onun akıl sahibi olması; böylelikle, düşünebilmesi ve konuşarak, düşündüklerini dış dünyaya yansıtabilmesi yani iletişim kurabilmesidir.
İnsanlar doğalar gereği ve toplumsal gruplar halinde yaşama özellikleri nedeniyle, tüm canlılar içinde, iletişim olgusundan en etkin biçimde yararlanan canlı türüdür.
İletişim, insanların yaşamlarını sürdürebilmeleri için zorunlu olarak kullandıkları araçların başında gelmektedir.
İletişim, insanın türsel özelliği olan toplumsallaşabilmesinin bir yansımasıdır. Ki; bu nedenle, iletişimin başlıca amacı, kişiler arası ilişkilerin kurulmasını ve devam ettirilmesini sağlamaktır.
İletişimi yalnızca iki kişi arasında gerçekleşen bir eylem veya eylemler dizisi olarak değil, toplumsal bir süreç olarak düşünmek gerekir.
Bilginin paylaşımı olarak da nitelendirilen iletişim, günümüzde bir yönüyle bireylerin ve dolayısıyla toplumların gelişmesine katkıda bulunan en önemli araçlardan biri sayılmaktadır.
İletişimin amaç ve işlevi, “kişiler arasında ileti alışverişiyle sağlanan bir ortaklık oluşturma” olarak da tanımlanabilir. Dolayısıyla, iletişim, kişilerin belirli bilgilere ve düşüncelere sahip olmaları amacıyla bilgi, düşünce ve duyguların aktarılmasıdır.
Böylelikle, belirli bir topluluk içinde benzeşme ve birlik taşıyan bir ortaklık oluşturulabilecektir.
Özetle, iletişim, haberin, bilginin veya en genel anlamıyla kültürün kişi topluluklarına dağıtımı olgusudur.
İletişimin kitlesel bir özellik kazanmasından sonra ortaya çıkan siyasal ve kültürel anlamdaki tanımına göre, “İletişim, insanların davranışlarına temel sayılan dünyaya ilişkin simgeleri oluşturan anlamların meydana getirildiği ve bu simgeler yardımıyla değiş tokuş edildiği toplumsal bir eylem sürecidir.”