Maraş Lisesinde, edebiyat kolu başkanıydım. Büyük bir heyecan ve aşkla duvar gazetesi çıkarıyorduk. Gel görelim ki öğrenciler okumuyor. Gazetenin baş tarafına dikkat çekecek büyüklükte,
“Öğrencilerin Okuması Yasaktır.” yazdım. Başlığı gören edebiyat hocamız:
-Sevgili Salman, öğrenciler zaten okumu[1]yor, bir de yasak koyarsak hiç okumazlar! dedi.
-Hocam, yasağa karşı Türk milletinin alerjisi var ya! Bir deneyelim, dedim.
Edebiyat hocam:
-Sen bilirsin, dedi.
Uzaktan takip etmeye başladım. Yasak yazısını okuyan öğrenciler, bir daha dönüp bakıyor, diğer yazıları da okumaya başlıyorlar.
Haber, öğrencilerin arasında çabuk yayıldı. Diğer öğrenciler de dersten çıkar çıkmaz panonun önünde yerlerini alıyor, itiş kakış yazıları okumaya çalışıyorlar. Ben de onları tahrik ediyorum:
- Okuması yasak arkadaşlar, görmüyor musunuz?
Okulun en kabadayısı Kara Ökkeş, yasak kelimesini duyunca küplere bindi:
- Öbür teneffüste, tekrar okumayan şerefsiz olsun! Kimse bize yasak koyamaz. İstediğimiz kadar okuyacağız bundan sonra.
Bu manzara karşısında, edebiyat hocam tebessümle kulağıma fısıldadı:
- Ulan Kapanoğlu, yaman adamsın vesselam!