günlerdir içime çöktü ayrılık

hangi yöne baksam

benden önce varıyorsun

unutmaya çalışmak değil

kaçmak hiç değil belki

yaşadığın varlığın

uçlarımda parmaklarımın

şiir şiir dökülüp

yansıyorsun zamana

ucundan tutup tüm anıların

sirkeliyorum ya bazen

en çok çay içtiğimiz son masa

geliyor aklımada

hüzünlerden büyüğünü yaşatıyorsun bana

sana inat olsun istemem

amma

ipini yaşamın boynumda hissederken

nasıl veda ederim sensizliğe

umut etmiyorum

sana dair bitirdin ya

prangaların sessiz çığlığı

bir hoş bağımsızlık

ve silüetin her yerde benden önce

varıyor umutlara

süslüyor ufkumu

salladığın umut dolu bakışlar

bense yorgun bitap

yoluna revan olduğum

yok yok sana çıkmıyor tüm yollarım

isyanım sana değil hiç

içinde ve dışında yaşamın

nefesimde bahar serzenişleri

yeniden "merhaba"

diyecek oluyorum

vazgeçtim aslında senden

ve anılarından...

şu deniz kokusunu çekiyorum ya içime

o kadar yosun kokusu doluyor genzime

gözlerime görünme

kıyıdan uzaklaşıyor kayıklar

anlıyorum ki

kendi kayığım kıyıda kalmış

ve asılıyorum küreklere

eşlik ediyor yanlızlığım

kalabalık martı sürüsüne...