Nazımdan çok nesre

Duygudan çok fikre

Resimden çok musikiye

Nicelikten çok niteliğe

Toplumdan çok bireye

Maziden çok atiye

Esaretten çok hürriyete

Eşitlikten çok adalete

Sözden çok yazıya

Şekilden çok muhtevaya

Gelenekten çok reforma

Cevaptan çok soruya

İnançtan çok düşünceye

Sığlıktan çok derinliğe

Sayılardan çok harflere

Durmaktan çok yürümeye

Gündüzden çok geceye

Duymaktan çok görmeye

Dokunmaktan çok hissetmeye

Vuslattan çok gurbete

Aydınlıktan çok karanlığa

Görmekten çok bakmaya

İşitmekten çok anlamaya

Yakınlıktan çok uzaklığa

Saygıdan çok saygınlığa

Kalabalıklardan çok yalnızlığa

Anlaşılmaktan çok anlamaya

Benzerlikten çok farklılıklara

Konuşmaktan çok dinlemeye

Bilmekten çok öğrenmeye

Kurgudan çok gerçeğe

Muğlaklıktan çok netliğe

Berikinden çok ötekine

Neşeden çok hüzne

Şanstan çok emeğe

Çoğuldan çok tekile

Yakınım...

Şairin dediği gibi;

“Kül rengi elbisesinin içinden sahte bir peygamber yalandan da olsa elini uzatmadı bana.

Davet etmedi beni cemaatine.

Yoldan çıkmış melekler bile kucak açmadı.

Yılanlar dâhi aforoz ederdi sürülerinden.

Kulsuz bir tanrı kadar yalnız ve bir başıma kalırdım…

“Kulsuz bir Tanrı kadar yalnız ve bir başına...”