Kâinatta her varlık insanlığa hizmet için yaratılmıştır.

Her şey insan, insan da Allah’a kul olmak için yaratılmıştır.

Fakat insanoğlu hem kendisine hem kâinata zarar vermeyi başarıyor.

Nedeni ise doyumsuzluk ve hırstan başka bir şey değil...

Yıllardır Avrupa’yı örnek alıyoruz. Daha doğrusu Avrupa’nın geride bıraktıklarını biz yaşama uyguluyoruz.

Bizler modernleşme ve gelişme adıyla şehirleri beton yığınlarına çevirmeye devam ederken. Avrupa ve diğer ülkelerde artık toplu yaşam alanlarından ziyade müstakil ev yaşamına dönmekteler.

Bizlere yüksek katlı binalarda yaşamın lükslüğü ve rahatlığı algısını oluşturanlar villalarda köşklerde doğal yaşama uygun yerlerde oturduğunu göremedik.

Verimli tarım arazilerimize inşaatlar yaptık, fabrikalar kurduk, spor alanları oluşturduk. Bizlere bunlar yaptırılırken Batı ise genetik ve tohum çalışmalarını sonlandırmaya gelmişti.

Bize kendi arazilerimizi yok ettirdiler. Sonra tohumlarımızı yok olması için bedava tohum verdiler. Piyasada kendi tohumları kalınca verim oranı düşürüldü ve laboratuvar gübresi satıldı. Bitkide Hastalıklar oluşunca ilaçlar sattılar. Son noktada doğal hiçbir ürün kalmadı diyebiliriz. Tabi insanlarda hastalıklar da arttı hem de birçok yeni hastalık başladı nedenini söylememize gerek yok sanırım...

Hani diyoruz ya doyumsuzluk ve hırs...
İşte bugün bulunduğumuz durumun tek nedeni bizleriz.
Hiçbir yaşantımız planlı değil. Strateji üretmeden daha fazla kazanç ve rahat yaşam isteğiyle her şeyi yapar hale geldi insanoğlu...

Batıya medeniyet öğreten toplumdan, kendi medeniyetimizi yok edip sahte bir medeniyet kurdurdular bizlere...

Şehirlerimizi modernleşme ve sanayileşme sözleriyle kültürünü, mimarisini, doğasını, geleceğini yok ettiler.

Şehirlerin hepsi aynı artık beton yığınlarından sanayi atıklarından oluşan bir alan oldu günümüzde…

Hırs demiştim ya…

İşte o hırs

Bir kat fazla olsun… Tarla yol kenarı apartman olsun… Ulaşımı kolay fabrika kuralım… vb.… tüm işleri yaptırdı insanlara…

Hırs sayesinde yok ettik şehirleri, geleceğimizi, doğamızı, her şeyimizi… Bazen ailemizi hatta kendimizi dahi kaybettirdi yalnızlaştırdı bizi…

Ama yine de umudumuzu kaybetmeden yaşayalım… Mücadele edelim, hatalara dur diyelim, çocuklara yaşanabilir bir şehir bırakalım…

Belki yine bir gün bu şehirde gençler edebiyatla şiirle ilgilenir, dergiler gazeteler çıkarır, belki tekrar hiçbir kazancın ailenin yanında daha değerli olmadığını, komşuluk bağının önemini, şehirlerde betonlar kadar ağacın yeşilin önemli olduğunu, insanlığa hizmetin Hakka hizmet olduğunu hatırlarız ve yeniden eski güzel günlerdeki gibi yaşarız ne dersiniz…

Selam ve dua ile…