Kahramanmaraş'ımızın gurur günü 12 şubat geldi. Tüm hemşehrilerimin bayramını kutluyorum.

1912 balkan savaşları ile başlayan, 1. dünya savaşı ile devam eden acı yılların sonunda yurdumuz düşman işgaline uğramıştı.

1699 Karlofça anlaşmasından sonra sürekli yenilen, toprak kaybeden bir imparatorluk ve kaçınılmaz olarak bir zaafiyet kompleksi gelişen ve bunu '' bu gavurla harb edilmez'' diye ifade eden toplumsal ruh hali, şimdi kendi vatanının işgali ile yüzyüze gelmişti.

Bu bezginlik, yokluk ve çaresizlik ortamında Maraş'ımız '' bu gavurla harb edilmez'' kompleksini parça parça edip, Arslan Bey'le Mıllış Nuri ile Muallim Hayrullah ile Sütçü İmam ve daha nice isimsiz kahraman ile canı pahasına da olsa ben yapabilirim demiş, çakaralmaz tüfeğiyle, kazma kürekle, yumruğuyla, dişiyle, tırnağıyla o dönemin en güçlü düşmanlarından birini dize getirmiş, vatanından kovmuş, canına kasteden, minarelerini bile top gülleleriyle bombalayan kibirli gaddar düşmanın yüzünü yerlere sürterek kaçışına şahit olmuş.

11 şubat günü düşmanın, canına kasteden '' tek dişi kalmış canavar''ın canından, malından, dininden, namusundan el çektiğini görmüş 12 şubat'ta da bayramını yapmıştır.

Kutladığımız bayram böyle bir günün bayramıdır.

İlk 12 şubat bayramını kutlayan insanların hissiyatını bir dakikalığına da olsa tadabilmek için neler vermezdim. Eminim pek az insanoğlu böylesine yüce ve kutlu bir gün yaşamıştır.

Hepsine Allah rahmet etsin.

Üzerinden 92 yıl geçmiş.

Yine davullar çalacak, çeteler o günü anımsatan kılık kıyafetlerle caddelerde sokaklarda gezecek , gösteriler yapılacak.

Peki sonra .

13 şubat'ta bir sonraki 12 şubat'ı beklemeye başlayacağız.

Bazen hayal ederim. Rahmetli Arslan Bey, Muallim Hayrullah, Mıllış Nuri , Senem Ayşe de bizim kutlamalarımıza katılsa kutlamaları izlese ve bize '' eee 92 yılda bayram tadında kutlanacak başka bişey olmadımı '' dese.

'' biz koskoca vatanın kurtuluşuna öncülük ettik pek az insana nasip olacak bir gururu yaşadık sizler bu 92 yılda böyle gururlanacak ne yaptınız '' deseler ben şahsen mahçup olup boynumu büküp bayram yerinden uzaklaşırdım.

Fatih Sultan Mehmet yıllarını Bursa'nın Edirne'nin fethinin yıldönümü kutlamaları ile geçirseydi İstanbul'u fethedebilirmiydi. Ya da Kanuni yıllarca İstanbul'un fetih yıldönümünü kutlayıp otursaydı dünyanın tek hakimi olabilirmiydi.

Geçmişteki başarıların bizatihi kendisi insana bir güç ve değer katmaz. O olaylar o zaman yaşandı ve bitti.

Bu kutlu tarih ne zaman bize güç katar.

'' Dedelerimiz yaptı bizde yapabiliriz'' duygusunu, coşkusunu, enerjisini ve sorumluluğunu bize verirse o zaman tarifsiz bir güç katar.

O zaman mücadele savaş meydanlarında idi .

Şimdi ise ekonomide , eğitimde , şehirleşmede , sporda , kültürde sanatta yapılmakta.

12 Şubat bayramımız kutlu olsun.

Bayramımızı tabiki kutlayalım. Fakat bu kutlamayı davul sesi dinleyip çeteleri izleyip şiirler dinlemenin biraz ötesine taşıyalım.

Kahramanmaraş'ımız ekonomisinde, eğitimde, şehirleşmede bayram tadında kutlanacak hedeflere koşmalı.

Şöyle gözlerimizi kapatıp 11 Şubat, 12 şubat 1920 yılına gidelim.

O günleri hissederek bu güne bakınca sanki 12 şubat, bayram günü değilde o yüce ruhlara karşı bir mahcubiyet günü gibi görünmüyormu.