Evet, yanıtını bilen varsa ya da mantıklı bir açıklaması olan hepimizi aydınlatsın lütfen…

Gazete okuyamaz, haber dinleyemez oldum. Her tarafta rüşvet, yolsuzluk, savaş, zulüm, şiddet almış başını gidiyor. Hastalık var, cinayetler var, vurdum duymazlık var olmaması denilen her şey var. Sevginin yokluğu, paranın kimilerinde çokluğu, kimilerinde yokluğu, en önemlisi insanlığın yokluğu…

 Bize ne oldu da böyle bireyselleştik. Kendinden başkasını düşünmeyen ‘gemisini kurtaran kaptan’ misaline nasıl dönüştük. İnsanlar açlıktan ölürken, bize ne oldu da böyle egoistleştik. Egomuzu tatmin için basitleştik ve değersizleştik. Basit ve değersiz şeyler uğruna değerlerimizi hiçe saydık.

 Bize ne oldu da böyle düşmanı dost, dostu düşman bildik, gücümüzü kaybettik. Bir olmanın, birlik olmanın yollarını aramak yerine aksi durumlara geldik… Sokakta yürümeye korkuyoruz, gece hırsız girecek ve bize zarar verecek diye kapıları üç-beş kere kilitliyoruz. İnsanlardan şüphe eder olduk, biri bize iyilik yapsa, altından başka şeyler arıyoruz ve çoğunlukla da o iyiliğin altında başka şeyler buluyoruz. Bir bakın çevrenize birbirini seven insan kaldı mı?

 Öyle şeyler duymaya başladık ki, insanın inanası gelmiyor. Annesini, babasını, karısını öldüren mi, olmadı cinnet geçirip çocuklarını yada tüm aileyi öldüren mi, daha neler neler. Kimseye tahammülümüz yok, sabrımız yok, sevdiklerimizi o kadar çabuk harcıyoruz ki ve sonrasında da nasıl mutlu olmayı bekliyoruz. Toplum olarak neden değiştik, bizleri değiştiren, kişiliğimizi kaybettiren, insanları birbirinden uzaklaştırıp yabancılaştıran neydi?

Her şeye rağmen diyorum ki, daha sabırlı, daha anlayışlı olalım. Dostlarımıza sahip çıkalım. Evet, hayat zor, acımasız ama tüm bu olumsuzlukları bir tarafa bırakıp, sevgi dolu olalım. İnsanlar sevgisizlikten, ilgisizlikten hasta oluyorlar. Birini mi seviyorsun git sevdiğini söyle, göster ilgini; hiçbir insan yoktur ki kendisine gösterilen sevgiye ve ilgiye kayıtsız kalabilsin. Hepimizin o kadar ilgi ve sevgiye ihtiyacı var ki bunu birbirimizden esirgemeyelim. Ne olursa olsun sevdiğiniz, kaybetmekten korktuğunuz, itina gösterdiğiniz bir şeyler olsun sizi hayata bağlayan.

Gerçekten toplumca büyük bir sınavdan geçiyoruz. Bizi yönetenlerin mecliste birbirlerine hakaret edercesine tartışmaları, tahammülsüzlük, paylaşımsızlık, bencillik olanca çirkinliği ile gözler önüne seriliyor, Bugün belki biraz kötümser bir yazı yazdım. Ancak bu yazdıklarım hayatımızın acı gerçekleri maalesef. Hoş görüsüz bir toplum olduk. Nereye gittiğimiz belli değil. Şimdi gönlümüzün dilek ağacına “biz” ile başlayan dilekler asalım. Karanlıklardan şikayet etmek yerine kendi karanlığımıza bir mum yakmakla başlayalım mücadeleye. Mutlaka ışığı görenin işaret vereceği umudu ile “insan” olarak haykıralım ve bireysel katkılarla ördüğümüz insanlığımızı azat edelim.

Umarım iyi, ahlaklı, temiz, hoşgörülü, sevecen kaliteli bir Türkiye insanı oluşur gelecekte. Yazımı YUNUS EMRE’ nin güzel bir sözü ile noktalamak istiyorum; CÜMLE ALEM DOĞRUDUR SEN DOĞRU İSEN… DOĞRULUK BULUNMAZ SEN EĞRİ İSEN. Bu güzel ülkemizde artık iyi şeyler olsun kötülükler çirkinlikler kalksın, karanlığın aydınlık olsun ülkem…