Bugünlerde Türkiye yi gezmekteyim. Nasip kısmet derler ya, çok yoruluyorum ama değiyor.

İşte şimdi ki durağım TUŞBA. Güneşin doğduğu ülke anlamına geliyor. Tamam lafı uzatmıyoruz yani Van. Özellikle kara yolunu tercih ettim ama bir daha asla. Gaziantep, Şanlıurfa, Diyarbakır, Batman, Bitlis, Tatvan, Van.

Bu kış daha bitmemişti oralarda. Özellikle akşamları hala çok soğuk. Bizi ısıtan yüreklerin sıcaklığı gibi bir cümle kurabilsem keşke.

Bir. Van halkı gerçekten çok misafirperver.

İki. Ortalama 5 çocukları var.

Üç. Van Gölü gördüğüm en güzel 3 şeyden biri.

Dört. Şehrin adını Vankari yapabilirler her an. (Öyle çok Hakkarili var ki.)

Aslına bakarsanız Van Gölü kenarında hoş bir kent beklerken, gölden uzak darmadağın bir kentle karşılaştım. Söylememe gerek yok siz zaten ana caddelerde  yıkılan binaların büyük kısmının kamuya ait olduğunu tahmin etmişsinizdir. Geri kalanlar vicdanı olmayan mütahitlerin yaptıkları. Belediyecilik açısından kesinlikle sınıfta kalırlar. Ne alt yapı ne üst, ne çöp hiç birşey yok. Bu kadar eleştiririm belediyemizi ama ilk gördüğüm yerde başkanıma teşekkür edeceğim.

Depremden sonra boşalan kent yavaş yavaş dolmakta. Orda bulunan dostlarla yaptığımız sohbetlerden anladığım kadarı ile memnunluk verici bir şey yok ama yinede elek altının şehre dönmeyecek gibi görünmesi kimseyi rahatsız etmiyor.

Çadırların yerini binlerce konteynır almış. Kurumlar kendi kentlerini kurmuşlar. İHH kenti şehrin girişinde en dikkat çekenlerden. Asıl yıkım ikinci depremle gelmiş. Zati ondan sonra kendileri şehri bırakamayanlar çocuklarını başka kentlerde ki okullara göndermişler. İşte Van ın en büyük hasreti de bu çocuklara duyulan özlem. Herkes tatili bekliyor. Ben ara ara Gülin’den uzak kalmak zorunda kaldığımda 3. gün nefes bile alamıyorum. İşte en büyük duam, oradaki annelerin çocuklarına kavuşması üzerine.

Bilmeyenler için hatırlatalım, Dünya nın en uzun 2. Caddesi Van da. 7 km lik İskele isimli bir caddeleri var. Yerleşim o kadar dağınık ki bu kadar kısa zamanda çözemedim ve anlatamıyorum maalesef. Şehrin iki büyük ana caddesinden birinin adı “MARAŞ” KKTC deki yasak bölge maraştan almadı ise adını, bizim kentin adı Van ın en büyük caddesine verilmiş, bilginiz olsun. Ne bileyim hani dolmuş camlarında “Maraş” yazısını okudukça da hoşuma gitmedi değil.

AVM yok çok şükür. İşhanları içinde esnaflar gayet güzel iş yapıyor. Geleneksel bir sanat ürününe rastlamadım. İran ve Rus pazarları mevcut. Ama genelde 1 milyoncu tarzında. Sonra yemekler çok sağlam.Asla yemediklerini yedirmiyorlar. Lezzet bizim ağız tadımıza yakın. Kavurma baş yemekleri. Gölde yetişen “İnci Kefalini” çok övdüler ama Allahtan av sezonu değilmiş.Yani hem kefal hem tatlı su benim çok dikkatimi çekmedi. Ben ezelden beri çok hoşlanmadım ama seviyorsanız otlu peynirin her çeşidine ulaşabilirsiniz. Her yer boncuklu allı güllü tüllü kumaşlarla dolu. Halkın kadınları geleneksel giysileri çok seviyor. Ve inanın bunlar çok ucuz şeyler değil.

Ve tabii Van Kahvaltısı. Gittiğimiz tüm illerde karşılaştığımız bu salonlar için koca bir sokak ayrılmış. Kahvaltı da bulunan yöresellere diyecek yok ama keşke tüm çeşitler bunlardan seçilip değişik bir konsepti yakalayabilseler.

Sosyal hayat iyi, Devlet tiyatroları faaliyette. Sinema salonları var ama vizyonda ki film afişlerine rastlamadım.ünlü yazar ve düşünürleri var, adlarına açılmış parklar mevcut. Tüm Anadolu Kentlerinde olduğu gibi eğlence mekanları şehir dışında ve genellikle bıyıklılar için.

Kadınlar alabildiğine mahrum, cahil bırakılmış. Öğrendiğim bir şey varsa, oda senden istenmeden yapılan bir iyilik asla istediğin sonuçları vermez olduğu için onlara hiç bulaşmadım.

Merak ettiğiniz “deprem yardımları” ise eğer, ben yerinde kullanılan bir yardım göremedim. Nokta.

Bir dip not. İki gün Edremit te otel, sonra dostlarımızın yardımı ile konteynır kentte devam ettim konaklama işlemine. Ve tüm PTT ve Van Devlet Tiyatrosu ndaki dostlarımıza selam.

Sokaklarda hiç Van Kedisi göremedim

Akdamar adası

Van kahvaltısı hazırlıkları

Meşhur göl kenarı

Ve Van Kalesi