Bu ülkenin ekmeğini yiyen, varlığını ve hayatını konforlu bir şekilde bu ülkede sürdüren bir kısım aydınlar İslâm medeniyet değerlerine saldırıp, Batı’nın pozitivist medeniyetini savunurlar ve bu şenî ihânetle kalmayıp, Müslüman Türklerin Peygamberine hakaret ederler. Türkiye dışında dünyanın hiçbir ülkesinde böyle bir aydın ihâneti ve alçaklık görülmüş değil:

“Bundan yüzlerce yıl önce Allah’la kontak kurduğunu iddia edip bundan siyasî, mâli ve cinsel menfaat temin eden bir Arap lideriyle dalga geçmek nefret suçu değildir. İfade özgürlüğü denilen şeyin âdeta anaokulu seviyesindeki bir test örneğidir.”

“Arap lideri” diye yaftaladığı Hazreti Peygamber Efendimizdir. Bu sözleri söyleyen Batı medeniyetine iltica eden aydın ağzından çıkanı kulağı duymuyorsa, söylediklerinin Müslüman bir ülkede “haddi aşmak” mânasına geldiğini ve cezalandırılabileceğini idrak edemiyorsa, ya tımarhâneye kapatılmalıydı, ya da aidiyeti olan ülkeye tehcir edilmeliydi.

“ALLAH DİYE BİRİ VARMIŞ…” DİYEN AYDINLAR!

Meşrutiyet’in ve Cumhuriyet’in ilk yıllarında Müslümanlara ve medeniyetlerine hakaret etmeyi aydın olmanın gereği sanan güruhun şimdiki zamandaki türevi olan sapık bir aydının Türkiye’de Müslümanların mukaddeslerine ve Allah’ına hakaret ediyor: “Neymiş? Allah diye biri varmış, canı sıkıldıkça kitap yazarmış ama artık yazmamaya karar vermiş, pırpır kanatlı ulaklarla birtakım hazretlere mesaj iletirmiş, o hazretlere dil uzatan maazallah çarpılırmış. Bu hikâyelere istemesen inanma diyorlar, tamam, ama inanmadığını açık açık söylemen caiz değildir. Nedenmiş? Müslümanlar alınırmış!”                                   

LAİKÇİLİĞE SIĞINAN AYDINLARIN PERVASIZLIĞI

Bu ülkenin ilk pozitivistlerin Şinâsi’nin “milletim nev’-i beşerdir, vatanım rûy-i zemîn” sözünü “toprak vatanım, nev’-i beşer milletim” şeklinde tekrar eden ateist Tevfik Fikret’in devamı olan bugünün mülhid (dinsiz) aydınların bu derece şımarmaları ideolojik laikçiliğin hâlâ baskın olmasındandır. Milletin namusuna, yâni dînine dil uzatmanın normalleştiği gün İslâm değerlerimiz ve medeniyetimizde inkıraz başlamıştı. Avrupa medeniyetinin muhibbi Mustafa Reşit Paşa’nın hazırladığı ve ölümünden sonra ilân edilen Tanzimat’la başlayıp Cumhuriyetle süren pozitivist ve ideolojik laikliğe sığınan herkes Müslümanların Peygamberine ve Allah’a hakaret edebiliyor.

İDEOLOJİK LAİKÇİLİĞİN “FİKİR HÜRRİYETİ” ÇATIŞMALIDIR

Türkiye'de ideolojik laiklik din ve dinî müesseselerin kamu hayatında söz sahibi olmaması şeklinde yorumlandığı için İslâm’a dil uzatmayı laikliğin bir gereği olarak gören hain ve mülhid aydınların hezeyanlarının önü kesilmiyor ve kesilmesi de mümkün görünmüyor. Laiklik Anayasada yer alsa da, bu ülkenin hâkim kimliği olan İslâm, devletin ve toplumun hayatından bütünüyle çekilemez. Dahası var; laikliğe sığınarak Müslümanların Peygamberine ve mukaddeslerine hakaret fikir ve inanç hürriyeti dâhilinde değerlendirilemez. Batı’dan ithal edilen laiklik resmî devlet tavrının rolüyle seküler ve pozitivist aydınlar tarafından İslâmî değer ve şahsiyetlere karşı olmak şeklinde anlaşıldı. Bu güruha göre laiklik kavramının oluşturduğu güçle İslâmî değerlere saldırmak ideolojik bir vazife olarak yerine getirilmeliydi.

Türk milletini yozlaştırma tuzağı olan sözde “fikir hürriyeti” pespayeliğine sığınan vatan haini ve mülhid (dinsiz) aydınların, mülkiyetiyle, şehadet kanlarıyla Müslüman Türklerin olan bu ülkede milletin mukaddeslerine ve Hazret-i Peygamber Efendimiz’e dil uzatması ve karşılığını görmemesi millî şuurumuzun laçkalaştığını gösterir?

İDEOLOJİK LAİKÇİLİĞİN SONU NE ZAMAN?

Değerlerimize, dolayısıyla medeniyet kimliğimize pervasızca saldıran sözde aydınların bu gücü nereden geliyor? Batılılaşma inkılâplarından güç alan bu aydın güruhu “fikir hürriyeti var” diyerek Müslümanların peygamberine ve Allah’ına hakaret edebiliyorsa, Türkiye’deki laiklik anlayışında ârıza var, demektir. Çünkü bu hain ve mülhid aydınlar laikliği ideolojik hâle getiren kanunlara ve fikir hürriyetine güveniyorlar. Bu topraklarda Müslümanın dînine ve mukaddes değerlerine hakaret edenlere yürek soğutacak bir cevap verilemiyorsa ve medeniyet kimliğimizi inkâr eden aydınlar bu cürümlerini rahatlıkla sürdürmeye devam ediyorsa, millî şuurumuzda bir sıkıntı var.

LAİKÇİ YOBAZLAR BAŞGİL’İN LAİKLİK ANLAYIŞINA YANAŞIRLAR MI?

Medeniyet değiştirmiş aydınlar, Müslüman Türkiye’de “Ben inançsızım, fikir hürriyetim var, fikirlerimi söylerim” diyebiliyorsa, o ülkede İslâm medeniyetinin sahipleri güçsüzleşmiştir. Görüşlerine bütünüyle katılmasam da Ord. Prof. Ali Fuad Başgil’in laiklik anlayışı Türkiye’de resmî görüş olarak hâlâ tatbik edilmiyor. Sol-laikçi güruh tarafından görmezlikten gelinen “Laiklik ve İslâm” kitabındaki fikirler bugünkü iktidar döneminde de “yasama ve “icra” nın gündemine girmiş değil:                                                                                                                                                                                

Hülâsa olarak şöyle diyor Başgil: Bu çatışmalı anlayışa sebebiyet veren laikçiler, laikliği din ve vicdan hürriyeti olarak anlamamakta, komünistler gibi din duygusu ve Allah sevgisini söküp atmak, din müessesesini ortadan kaldırmak için savaşan materyalist bir anlayışa sahiptir. İnsanın içini sızlatan hile ve dolaplarla din adamları, dindar insanlar türlü hakaretlere ve sürgünlere maruz bırakılıyordu. (Din ve Laiklik, Yağmur Yayınları )

Türkiye’deki laiklik uygulamasının bir facia olduğunu söyleyen Başgil’in şu ifadeleri İslâm değerlerine saldıran aydınların sığındığı laikliği târif ediyor: “Yalnız, yabancı, kaypak ve manası kapalı, kilise kaçkını bir kelime olduğu için değil, hem de bizde bedbaht bir mazisi olduğu ve memlekette efkârı parçalayıcı bir tatbikata meydan verdiği için, eskisinde olduğu gibi kelime olarak değil, tarif olarak girmeli sınırı ve kapsamı belirtilmelidir. Ancak bu şekilde, laiklik adına, yapılacak suiistimallerin önüne geçilebilir.” (Mâneviyatçılık ve Din ve Vicdan Hürriyeti bağlamında Ali Fuad Başgil’in laiklik anlayışı, Araştırma Görevlisi Yunus Şahbaz, Muhafazakâr Düşünce dergisi, Aralık 2017, sayı.52)

OSMAN TURAN’IN İSLÂM’A HÜRMETKÂR LAİKLİĞİ

Mukaddesatçı, muhafazakâr ve milliyetçi terkipten oluşan siyasî iktidar meşhur tarihçi Prof. Osman Turan’ın laiklik anlayışını, zemini seküler olsa da “şimdilik” gündeme taşıyamazlar mı? Laikliğe Başgil gibi bakıyor Osman Turan. Ona göre, Batı’da laikliği ortaya çıkaran sosyal dinamikler Türk toplum tarihinde var olmamıştır. Türkiye’de tarihî ve sosyolojik zemini bulamamış olan laiklik siyaseten başarısız olmuştur. Çünkü Avrupalılaşma hedefi taklit ve şekilcilikten ileri gidemediği için laiklik halk ve seçkinler arasında mesafe oluşmasına sebebiyet vermiş ve devletin laiklik siyaseti sol kesimin lehine yaramış ve Türkiye de laiklik diktatörlük dönemi din aleyhtarı siyasetinin bir katalizör unsuru olmuştur. Dahası, laiklik yeni bir taassup vasıtası hâline getirilmiş ve resmiyet kazanmasıyla dindarlığın gerilik ve dinsizliğin ilericilik mânasına gelmiştir. (Osman Turan’a göre Türkiye’de din ve laiklik, Prof. Fahri Unan, Türk Kültürü dergisi, Nisan 1999 / ayrıca bkz. Dergipark.org.tr.)

Sözün hatmi: laiklikçilik ve laisizm soğuk, çirkin, sevimsiz ve bed bir kelime. Müslüman Türk milleti bu yabancı kelimeye bir türlü ısınamamış ve sevememiş.([email protected])