Ani oldu hem de çokkk ani oldu Hasan’ım. Can yarım bizi sensiz öğrencilerini öksüz bıraktın… Kelimelerin yetersiz, acımın tarifsiz olduğu yerdeyim. Ani gidişin ne bize ne de sana yakıştı... Aslında, sözün bittiği yerdeyim, ne söylenir ne yazılır ki bundan sonra.

Hani senin kendine has bir yapın vardı ya, biraz ağır, biraz şakacı, kendi güleç yüzün gibi hep güldürürdün bizi. Ama bu şakanı hiç sevmedim sevemeyeceğim de. Ağlattın beni, ağlattın bizleri, ağlattın tüm sevdiklerini…

Hani bazı insanlardan bahsederken ‘’ölüm ona hiç yakışmadı’’ derler ya, hiçbir zaman onaylamazdım bu cümleyi, ölüm kime yakışır ki diye. Bugün aynı şeyi ben söylüyorum. ‘’Ölüm sana hiç yakışmadı’’ Özellikle sana yakışan, hayattı be can kuzenim.

Hani bizler yanıp tutuşurken, her biri bir fidan olan öğrencilerin yarım kaldı. Yıllarca yetiştirdiğin o fidanlar günün birinde meyve verirken inanıyorum ki seni hep hatırlayacaklar. Onların sana olan sevgi selini hissediyorum şimdi. Eminim dualarını hep hissedeceksindir.

Umutların vardı, ideallerin vardı, daha yapacak çok şeylerin vardı. Hiç beklenmedik bir anda bir yıldız gibi kayıp gittin. Ölüm elbette Allah’ın emri, ama yüreklerimiz buna nasıl dayanacak. Hala zamansız kaybettiğimize inanamıyorum. Hayatımızda yarattığın boşluk asla ama asla doldurulamayacak. Hep sınırsız sevgiyle anacağız.

Aslında yazacak o kadar çok şey var ki, geçen günlerin hangi birini yazayım. Üstelik acım bu kadar tazeyken! Duygularımı toparlamak, yazıya dökebilmek oldukça zor.

Hayatın boş olduğunu bir kez daha anladım. Gereksiz gerginlikler, küsmeler, kalp kırmalar her şey boş aslında. Eğer küstüğünüz, kalbini kırdığınız birileri varsa, onları bir daha görememe olasılığını düşünün. Kalbinizi kıran biri varsa ona bir şans daha verin. Giden bir daha gelmiyor.

Bu zamansız ayrılığa alışmak bizler için çok zor olacak ama asla unutmayacağız. Yerin rahat, toprağın bol, mekanın cennet olsun sevgili kuzenim.