Büyük şehirlerde yaşamanın kendine has zorlukları her geçen gün artmaktadır. İnsanlar bu zorlukları aşmak için oldukça çaba sarf ediyorlar.

Zaman zaman insanları, aile yapılarını inceliyorum her kesimin kendine göre sorunları var. Bu sorunlar acımasız, mutsuz, umutsuz ve sevgisiz yapıyor kişileri.

En büyük toplumsal hastalıklarımızdan birisi de sevgisizlik ne yazık ki !

Sanırım insanlar olarak bizler sevgiyi öğrenemedik, öğretemedik. Keşke ilkokul derslerimizden birisi de sevgi olsaydı. İnsan sevgisi, hayvan sevgisi, bitki sevgisi, kısacası canlıların sevgisi olsaydı başta öğreneceğimiz.

Temel dersimiz sevgi olsaydı inanıyorum ki sevgiyle yapılan matematik dersi, Türkçe, sosyal, fen ve diğer derslerde başarıya ulaşmanın yolu olurdu. Bizler çocuklara diğer dersleri öğretirken hayata dair birçok şeyi atlamışız. Sevgiyi, sevgiye giden yolları ve insanlığı anlatmayı unutmuşuz.

Birbirini dışlayan, her an kavgaya hazır, ırkçılığa ve dindarlığa bürünmüş, belirli kesimlere düşman kesilmiş insanlar yetiştirdik ya da biz öyle yetiştik.

Adına töre cinayetleri dediğimiz, namus cinayetleri dediğimiz, olguların temelinde de polislerin, güvenlik güçlerinin göstericilere karşı acımasız davranışlarının arkasında da sevgisizliğin izleri vardır...

Her nedense hep madde ile uğraşırken, sevgiye, duyguya, empatiye dair olumlu davranışları geliştiremedik... Çıkarcı, yalancı, intikamcı, hırsız, egoist ve sevgisiz bir toplum yarattık...

Köşe dönmeciliği, adam kayırmayı, hemşericiliği, bölgeciliği, fanatik particiliği, töreciliği, dinciliği sevgiyi yok etmek için kullanmaya devam ediyoruz...

Sevmekten korkan, sevgisini göstermeyen, sevgiyi göstermeyi, belli etmeyi bir zaaf olarak algılayan atalarımızın bu olumsuz davranışlarını yeni nesillere aktarmaya devam ediyoruz...

Anadolu’da bir baba veya anne çocuklarını ebeveynleri yanında ayıp olur diye sevmezler... Çocuklarına sevgi göstermeyi, dokunmayı bir şımarma olarak kabul ederler...

Beslenmeyen sevgiler körelir... Sevgiler de bir emek ister... Uzaktan uzağa “Ben seni seviyorum.” demenin sevgi adına hiçbir anlamı yoktur... Sevgi dokunmaktır, emektir...

Televizyon programlarına bakıyorsunuz, ki ben çok taktım bu programlara, bir gün RTUK bana ceza verecek, genelde şiddet ağırlıklı programlar... Töre cinayetleri, namus cinayetleri, kadına şiddet, mafya özentili programlar birbiriyle yarışıyor...

Gülen yüzler değil, ağlayan yüzler daha ön planda...

Kısaca toplum olarak bizi bu sevgisizlikten kurtarabilecek çağdaş bir eğitime ihtiyacımız vardır. Sevginin de bir eğitimi vardır, sevgi de öğretilebilir bir davranıştır. Çocuklarda sevgiyi, hoşgörüyü, empati yetisini geliştirici programlar, matematik fen programlarından daha önemlidir...

Sevgisiz kalmayın, sevginizi hep gösterin...

"Sevgi birliğe, bencillik yalnızlığa götürür" (Schiller)