‘’İlk’’ adı üstünde daha önce olmamış, yaşanmamış, görülmemiş, hissedilmemiş her şey aslında. Hayat bize sunar yaşarız ya da yaşamayız bazen mutluluk duyarız, bazen hüzün, bazen ise pişmanlık duyarız.

İlk’ erin unutulmadığını hepimiz biliyoruz. En azından söylenti o yönde. Unutulup unutulmayacağı kişiye göre değişir ama hayatımızın her döneminde iyi veya kötü bir şekilde hatırlarız. İnsan hayatında önemli bir yere sahip olduğu tartışılmasız bir gerçek. Bunların kimi bizim fark edemediğimiz, kimi de fark ettiğimiz ilklerdir.

Hepimizin hayatında farklı farklı yaşadığımız ilkler olsa da,  ortak yaşadığımız ilk’ler de var. Bunlara örnek verecek olursak, İlkokul günü, ilk öğretmenimiz, ilk maaşımız, ilk bebek, ilk aşk vs. sayacağımız birçok ilkler. İnsanın bir döneminden başka döneme geçmesi için bir başlangıçtır.  Unuturmuyuz?  asla unutmayız.

Hayatım boyunca benimde yaşadığım, unutamadığım ilk’lerimden bahsedeyim. İlkokula Elbistan Cumhuriyet İlkokulun da başlamıştım. İlk gün babam götürmüştü öğretmenime  (Halil Kışlalı, saygıyla anıyorum) size kızımı getirdim,’’ eti senin, kemiği benim’’ demişti çok heyecanlıydım tabi ki.

Yine Elbistan’dan sonra ilk kez uzun yolculuğa çıkışım ve Ankara’ya yaklaştıkça havanın karaması nedeniyle gördüğüm ışıkların çokluğu beni çok etkilemişti. Sanki yıldızlar yere düşmüştü adeta şaşkınlıkla izlemiştim.

İlk bebeğimin olacağını öğrendiğimde avuç dolusu jeton alıp, telefon kulübesinden sabahın erken saatinde herkesi arayıp haber vermem, ilk işe girip ilk maaşımı aldığım gün gibi bir sürü yaşadığım İlk’ler var tabiî  ki. Mesela Elbistanın Sesi gazetesine yazdığım ‘’Memleket Özlemi’’ benim için unutulmaz  İlk değimliydi? Çok sevdiğim memleketimle aramda bir köprü bir bağ olmuştu, keza Maraşgündem deki ‘’Merhaba’’yazım…  İşte bunlar nasıl unutulur ki?

Bu olumlulukların yanında hayatımızda yer eden olumsuz ilkler de var. İlk ağlama. İlk düşme, derslerden ilk zayıf notu alma, ilk sınav kaybetme, sevdiğimiz yakınımızın ölümü. Olumlu ilkler, sevindirip mutlu ederken, olumsuz ilkler üzüp mutsuz ederler.

Bugün hayatın akışı içinde karşılaştığımız olumlu olumsuz bir çok olaylar bizi biz yapan değılmi?

Ama gerçek şu ki, eğer bu ‘’ilkler’’ olmasaydı….

Hayat ilerlemezdi…Hayat bir değişim serüveni…

Bir koşu..bazen yüz metre…bazen engelli…bazen maraton

İlklerle sonlar arasında dolaşıyor

Ve hep ilkler ilerletiyor bizi…….

Temennimiz hayatta hep olumlu ilkleri yaşayıp devam ettirmek ve hep mutlu olmak, hep mutlu kalmak….