(Siyasetin alpereni, recüliyet ve karakter sahibi merhum Muhsin Yazıcıoğlu’nun vefat yıldönümü sebebiyle, daha önce neşredilen bu yazıyı bir daha paylaşmak istedik)                                                   

Zaman, soğuk mart ayının sonlarıydı. Gökte hakikat-ı ecel dolaşıyordu. Ölüm gelip konmuş karlı dağların yamaçlarına, emr-i Hakkın bildiricisi olarak bekliyordu.

Şol karlı dağlarda Muhsin Beğ’imiz kaldı, Kırmızı Gül kaldı, yüreklerimiz kaldı. Karlı dağ başında ölüm gelmiş beğ’imize / El vurup yâramızı inciten dağlardan haber gelmez. Çıkalım dağlara dağlara oy!         

Geceler gündüzlere, gündüzler gecelere hüzünle bağlandı. Karlı dağları hüzün kapladı. Alperenlerin feryadı göklere erişti. Gözü yaşlı düştüler dağlara. Karlar üstünde gözyaşları vardı. Yıkılası dağlar, verin beğ’imizi.

 Bir sancı bir sancı alperenlerin yüreğinde. Bir sızı bir sızı alperenlerin dilinde. Yandılar kavruldular keskin dağların soğuğunda. Ateşe kesildiler, ateşlerinden karlı dağlar korktu. Bütün acılarını yaydılar. Acılarından karlı dağlar ürktü. Dillerinde dualar, dillerinde feryatlar. Karlı dağlara dil döktüler. Verin beğ’imizi amansız dağlar diye inlediler.

Dağlar ses vermeyince yüreklerinde figan koptu: Muhsin Beğ’imizi bulmadınız mı,  dağlar taşlar aramadınız mı askerler? Onu kardaş bilmediniz mi? Vicdanınız sızlamadı mı? Bu nasıl töredir böyle oy! 

Alperenlerin şairi Yemen Türküsünce bir ağıt söyledi: O bizim beğ’imizdi / Alperenlerin direği idi / Dervişti dâva adamıydı / Milletimizin âvazıydı / Efendiydi yiğitti / Mürşid-i kâmillerin duasını almıştı / Dağlar bizim neyimize / Ateş düştü ocağımıza / Bak alperenler yetim kaldı / Selâm söyleyin Muhsin Beğ’imize.  

Sonra şöyle dedi şair: Karlı dağlar bizden ne istersin / Aç koynunu, Muhsin Beğ’imizi göster bize / Aman karlı dağlar aman / Dağlarda yiteni vermez misin sen? / Muhsin Beğ’imizin öldüğünü söylemez misin sen? / Bu dert bizi neyledi? / Yandı yüreğimiz, kavruldu yüreğimiz.

Alperenler karlara döküldüler. Etten kemikten söküldüler. Yürekleri ateş topağına döndü. Dokunma karlı dağlar bize dediler. Karlar düştükçe sızılıyor yaralarımız dediler. Ne yamandır şu karlı dağlar, hiç aman vermiyor dediler.  Oy alperenler oy oy!

Dağlarda her yer hüzün, her yer Muhsin’di. Bir türkü tutturdu dostları. Semâdan yağan gözyaşı bulutuydu dillerinden dökülen: Yolumuz dağlara düştü / Hazin hazin ağlar gönüldaşlar / Ecel karları dane dane / Yağdı Kırmızı Gül üstüne / Dostları, Muhsin Beğ’i buldular / Dağlarda döne döne…  

Dağlar kar imiş. Muhsin Beğ’imiz üşümüş. Kar üstünde yatmış uyumuş. Kırmızı Gül beyazlara bürünmüş. Ecelin örtüsü olmuş kar. Karlar yağmış kaşlarının üstüne. Göz ucuna karlar toplanmış. Kar üstüne kan damlamış güzel başından. Alperenler ağlasın oy oy!  

Bunun üstüne şairin ciğerinden bir sayha koptu. Civardaki kuşlar, ağaçlar hep birden inledi: Uyan Kırmızı Gül uyan / Gayet zor geldi ölümün bize / Varıp karlı dağlara ecelle mi buluştun? / Dostlarına haber vermeden ölüm şerbetini mi içtin / Sensiz alperenler neylesin beğ’im / Dağlara gam düştü, yüreğimize ateş düştü / Vay dünya, yalansın dünya!

Muhsin Beğ’imiz bu dünyadan gider oldu. İmtihanını verdi, ahirete hazırlanır oldu. Hakk’ın Kapısına uçmağa niyetlenir oldu. Beğ’imiz dirilmez, uçtu canı geri gelmez. Beğ’siz kaldı dâvamız. Oy alperenler oy oy!   

Ecel meleğine, var git ölüm sonra gel, demedi. Ölüm gitmez zoruma, alperenlerle helâlleşip geleyim dedi. Ecel meleği, Hakk’ın buyruğunun vaktidir dedi.

Bu tebliğin üstüne derûnuna ölümün güzelliği doğdu. Alperenlere “Ruh bir saniyeliktir. İki saniye sonrasında ne olacağımızı bilemediğimiz üç günlük dünyada hepinizi Allah’a emanet ediyorum” dediğini hatırladı. Sonra ecele selâm durdu, Kelime-i Şahadet getirdi, beyaz kefeni giyindi, Hüma Kuşu gibi yükseklerden uçtu gitti asıl vatanına “Saf çocuğu masum Anadolu’nun.”

Emr-i Hak üzere ecel sûru öttü. Ölüm yükünü tuttu, Kırmızı Gül’ü aldı. Gitti gelmez Beğ’imiz. Oy alperenler, oy oy! 

Alperenlerin çerağı söndü. Çok ağladılar, çok dua ettiler. Allah verdi, Allah aldı dediler. Uluların cennetine konuk oldu dediler. İnnâ lillâhi ve innâ ileyhi Raciûn… İnnâ lillâhi ve innâ ileyhi Raciûn… Hüzün ve tekbir bir aradaydı tabutunun üstünde. Oy alperenler, oy oy!                 

Karlı dağların başında bu güzel insan, güzel ata binip gitti. Muhsin Beğ’imiz artık ahiretin oğlu oldu. (Alıntı: Habervaktim.com)