Bir gün okulda aniden rahatsızlandım. Öğretmenlerim, hemen beni hastaneye gönderdiler.

Hastaneye gittiğimde doktorun henüz gelmediğini öğrendim. Polikliniğin önünde diğer hastalarla beraber beklemeye başladık. Bu sırada bir hemşire geldi, bütün hastaları azarlamak suretiyle hizaya sokmaya çalışıyor, geleni gideni öyle bir haşlıyor ki… Hemşirenin bu tavrını görünce sinirlendim ve kendi kendime:

-Şu saygısız görevliye, bir çift söz söyleyeyim de haddini bildireyim, dedim.

Lakin, “Köprüyü geçinceye kadar ayıya dayı deme” meselesi aklıma geldi sustum.

En son iki büklüm olmuş 70’lik bir ihtiyarı da azarlayınca dayanamadım; her ihtimale karşı yumuşak bir dille alttan alayım, dedim:

-Hemşiranım, pek sinirli değil misiniz?

-Ama beyefendi, bu kadar insanı görseniz siz de sinirlenirsiniz! dedi.

-Haklınız! Ben daha sizi görür görmez sinirlendim, dedim.

Bu cevabım karşısında herkes güldü.

Hastaların hastalıkları geçmediyse de biraz önceki sinirli hallerinden eser kalmadı

Bir sonraki yazıda görüşmek üzere, esen kalın, gülümsemede kalın....