Sevgi;

Şefkatin, sadakatin, merhametin, fedakarlığın ana kumandası,

dilek okyanusu, arzu denizi, coşku pınarı,

aşkın ilk basamağı, temel taşı, hücresi, çekirdeği...

Canhıraş çarpan yürek, atılgan deli fişek, yorulmaz motor,

Daldan budaktan sakınmayan haylaz ve saf bir çocuktur sevgi.

Dağ lalesidir o, özlem yeliyle savrulup duran

Güldür o, seherde üstüne çiğ düşen, baharla gülen, güneşte pişen.

Kardelen misali ne kar tanır ne kırağı...

Kayalara taşlara meydan okuyan deli..

Güz gülü gibi  vakit bilmez, mevsim tanımaz serseri..

Beklentili ve kaprislidir de sevgi, ne rakip tanır ne ihmale gelir

Kırılgan, alıngan, hassas, küsmeye yatkın naif çocuktur SEVGİ!..

Lâkin sevginin kırıldığı anlarında hoyrat bir destekçisi vardır  GURUR adında.

Bencil, kendini beğenmiş ukala, burnu bir karış havada gezen aptal..

Amaan boşver, sen de kimsin, necisin gibisinden silkelenen omuz.

Dünyayı avucunda sıkarak un ufak edebilen azametli bir duygudur GURUR!..

Sevginin darbe alarak kırılmasına dayanamaz,

0na omuz verir, arka çıkar bu kudretli duygu…

Kırılgan sevgiyi  tamir edeyim derken kökünden çekip koparır bazen.

Sevginin ölçüsüzlüğüne sınır koyup, balans ayarı yapmaktır gayesi güya !

Onu terbiye edecek ya ! Belkide kıskanıyor onu, olur ya !

Velhasıl sevgiyle gurur; son derece birbirinden farklı iki duygudur.

Yan yana olmaması gerekirken bunlar nedense birbirini takip eder durur.

Sevgi mi gururun peşinde, gurur mu sevginin?

Yoksa birini öteki mi oluşturur bilinmez.

Zorbadır,yobazdır gurur.

Sevginin ayağına pranga oluverir en olmayacak yerde.

Buna delirir sevgi, hatta çıldırır.

Sevginin hoşgörüsü, şefkati, alıklığı, aldanmışlığa meyli de gururu delirtir.

Aslında birbiriyle savaşıyor bunlar..

Siyam ikizleri gibi birbirinden kopmayı kurtulmayı istiyorlar amaa...

Eee kim bağlıyor bunları birbirine, bu ne çelişik hal?

Hoşlanmadıkları halde birbirinden kopamıyorlarsa , meczup bunlar!