İlk oyuncak, ilk sınıf, ilk öğretmen, ilk sevgi, ilk aşk, ilk arkadaş ve bunlar gibi daha binlerce ilklerimiz var hayatımızda. Dünyaya teşrif ettiğimiz ilk günden itibaren yavaş yavaş hafızalarımıza kazınan binlerce masumlarımız var. Niçin masum diyorum bunlara? Çünkü ilklerin günahı olmazmış. Günahlar, sonrakilerde sıralanmaya başlıyor olmalı ki, bu söz söylenmiş “İlklerin günahı olmaz” diye.

Tanıdığım bir psikolog: “İlk defa karşılaştığınız bir insanın önce ruh bedenini daha sonra somut bedenini görürsünüz” demişti. İlk tanıdığımız anda samimi,  soğuk,  sinsi,  temiz, itici, çekici ve bunun gibi sıfatlar yakıştırırız insanlara. Sonra o kişinin kamufle edilmiş başka özelliklerine kanarak, ilk sezgilerimizden gelen sese kulaklarımızı tıkarız;  aklımızın dolayısıyla nefsimizin sözünü dinlemeye başlarız. Aklın ukalalığına kanarak “Yanlış tanımışım meğer hiçte öyle birisi değilmiş” dediğimiz olmuştur. Belki o ilk saniyeler içinde gerçeği haykıran ses, bizi ileride keşkelerden korumak için haykırıyordu.

 Gelişmiş bunca teknolojiye rağmen henüz dilini okuyamadığımız, içinden çıkamadığımız bir ikilemdir aklımız ve önsezgimiz. Birinin ak dediğine öteki kara der bizi şaşırtırlar. Belki de bizim kaderimizi çiziyorlar bizden gizli. Doğruya veya yanlışa sürükleyen bu iki makinisti çok iyi tahlil etmeli çok iyi tanımalıyız.

Ruh bedenimizin antenleri olan sezgilerimiz, zaman ve mekan ötesine kadar gidebildiği halde.  sınırları beş duyumuz ile belirli olan aklımızın ukalalığına çok kolay pes edebiliyoruz. Mantık ve akıl, somut deliller sunarken sezgimiz sadece sessiz bir sinyal verir, biz onun manasını anlamayız.

Aslında bizi olası bir tehlikeden korumak isteyen İlahi bir yardımdır ön sezgiler…

Buna rağmen  sezgi  diliyle akıl dilini hala ayırt edemiyoruz ne yazık ki…!

Önsezgi dilini, doğru okuyabilseydik acaba hayatta hata yapma şansımız ne kadar olurdu? Bir düşünün!

Nefsin tuzağında olan aklımızın aksine yalansız, dolansız, riyasız olur ilk sezgimiz. Çünkü İlkler günahsızdır. Ah bir de onun dilini okuyabilsek..!