Son zamanlarda yaşanılan tatsız olayları görünce toplumca ne kadar acımasız ve engelli olduğumuzu fark ettim. İnsanlar tahammülsüz, sevgisiz ve duygusuz, birbirini anlamayan ve kendi çıkarlarını düşünen bencil bir toplum olma yönüne doğru gidiyor.

Oysa biz…

 Ne kendimizi anlıyoruz, ne de birbirimizi. Bu yüzden hayat gitgide anlamsızlaşıyor. Çünkü sadece zorluklarını, olumsuzluklarını, kirli yanlarını yaşıyoruz.  Aslında hepimizde biliyoruz ki hayatta bir sürü güzellikler de var. Mesela, güller açıyor, çiçekler rengarenk, çocuklar gülümsüyor, yıldızlar göz kırpıyor, yağmur yağıyor, güneş doğuyor, gökkuşağı dünyayı sarıyor. Hayatın kışı ayrı güzel, yazı ayrı güzel, denizin durgunu farklı, dalgalısı farklı güzel. Ancak bu güzellikleri fark edebilmek için görebilmek gerek.

Şayet göremiyorsak, bir anlamda GÖRME ENGELLİ sayılmaz mıyız?

Kuşların rengi ve ahengi, uçuşu da ötüşü de ayrıdır. Yazın ayrı, kışın ayrı öter. Ama her sabah kuş sesleri ile uyanmak sadece duymayı bilenlere mahsus bir imtiyazdır. Yazık ki çoğumuz kuşları duymuyoruz, fark etmiyoruz bile.  Kuşları duymadığımız gibi eşimizi ve çocuklarımızı da duymuyoruz dinlemiyoruz ki..

Bir anlamda İŞİTME ENGELLİ sayılmaz mıyız?

Sevmekten korkuyoruz, sevsek  bile bunu saklıyoruz.,,,

Annemiz, babamız, eşimiz ve çocuklarımız onları ne kadar sevdiğimizi söylemeyi zaaf sayıyoruz. Söylemiyor ve ya o kadar az söylüyoruz ki..

Bir anlamda SEVGİ ENGELLİ sayılmaz mıyız?

Sevdiklerimizin gönlünü alacak güzel sözler söylemiyoruz, kişilerle olan problemleri saygı çerçevesi içerisinde çözmekten ziyada küsmeyi, darılmayı tercih ediyoruz…

Bir anlamda KONUŞMA ENGELLİ sayılmaz mıyız?

Elimizdeki güzelliklerle zenginlikleri fark edemediğimiz için mutluluğu uzaklarda arıyoruz.

 Bir anlamda ZEKA ENGELLİ sayılmaz mıyız?

Sevgilerimizle birlikte kızgınlıklarımızı, küskünlüklerimizi de saklıyor, duygularımızı salt kendi içimizde yaşıyoruz. Özür dilemenin bir büyüklük olduğunu düşünemiyoruz.

Bir anlamda CESARET ENGELLİ sayılmaz mıyız?

Bir birine tahammül edemeyen, olaylara önyargı ile yaklaşan ve yargılayan, insan ilişkilerinde çıkmaza girerek çaresiz kalıyoruz.

Bir anlamda ANLAMA ENGELLİ  sayılmaz mıyız?

Bunca yazarlarımızın romanları, şiir kitapları ve hatta gazetelerimiz nice emeklerle bizlere sunuluyor. Onlara gereken önemi veriyor muyuz?

 Bir anlamda OKUMA ENGELLİ sayılmaz mıyız?

Eş, dost, akrabaya gereken değeri verip, arama hal hatır sorma hatta uzaktakileri ziyaret etme imkanlarının kolay olduğu şu dönem de ne kadar zaman ayırabiliyoruz?

Bir anlamda İLETİŞİM ENGELLİ sayılmaz mıyız?

Farklı inanan, farklı düşünen, farklı giyinen insanları kabullenemiyor, sosyal hayattan dışlamaya kalkışıyoruz….

Bir anlam da SAYGI ENGELLİ sayılmaz mıyız?

MEĞER BİZ NE KADAR ÇOK ENGELLİYMİŞİZ.!!!!!!!!