İlk ben demedim. Benden önceki insanlarda demişler “biz eşek olunca…” devamı hepimizce malum.

Aklım ilk erdiğindeydi ilk isyanım. İsyan değil de belki itirazım.

Önceleri pek anlamıyordum aslında, çünkü bilmiyordum başka nasıl yaşanır. Bizim köyden başka nereler var.

 Gazeteci soruyordu! Siz güçlü bir insansınız, istediğinizi yaptırabilirsiniz ama nedense kendi bölgenizde yol yok, elektrik yok. Bunları neden getirtmiyorsunuz bölgenize!

Cevap çok net ve çok pişkin; Bunlar gelirse insanlar değişik şeyler de öğrenirler ve isterler işte ben o zaman onları bu kadar kolay yönlendiremem, yani kullanamam.

Yıllar geçti aradan, ellerinde olmadan da olsa zorlayarak yaptıklarıyla genişledik ve öğrendik. Belli bir aşamada engel olamaz oldular öğrenmemize ama engellerde bitmedi halen önümüzde takoz gibi yatan.

Çok gerileri bilmiyorum. Okuyarak öğrenmeye çalışıyorum ya da dinleyerek. Şekil değişmiş belki, lakin sıkıntılar hep aynı kalmış.

Dünde aynı mücadele, bu günde aynı mücadele.

İnsanca yaşam.

Demiş olduk bir kere ama büyüklerimiz kızacak şimdi sanki elinizden alan var diye.

Bizde de var ama bir türlü büyümesini bilemedik hep başkalarını büyüttük biz kendimizi küçülttük.

İsterken gözlerinin içine baktık kızarlar mı acaba diyerek utancımızdan ellerimizi ovuştururken, hakkımız olanı.

Birde demezler mi halk için hak için;

Daha ne istiyorsunuz, istiyorsunuz ya bundan daha iyi demokrasimi olur.

Sanki biz onlara borçluyuz.

Zorla getirdik oturttuk bizi kullanın, pardon idare edin dedik.

Dedik gibi valla;

Onlarda tepe tepe kullanıyor. Eeee

Biz eşek olunca, hemde eşş…

Hııı anladınız siz ama lakin yinede devam.