Vaktiyle, bir bağ komşumuz vardı. Her zaman bağa bizden önce göçerlerdi. O yıl ne hikmetse, bizden sonra göçtüler. Komşumuzun her şeyi abartan bir karakteri vardı. Bir dokun bin ah işit cinsinden. 

-Bu yıl neden geç kaldınız? Diye sordum. 

-Edem, eniştenin uçan kuşa borcu var! dedi. 

Aramızda hangi konu açılsa, borçtan yakınır ve sürekli “Uçan kuşa borcumuz var.” derdi. 

Bir gün bir kuş vurdum. Eve geliyordum. 

-Nerden geliyorsun? dedi. 

Aklıma bir muziplik geldi. 

-Sizin borçlarınızı kapatmaya gitmiştim. 

-Bizim borcumuzun kapanacağı mı var? Uçan kuşa borcumuz var, dedi. 

Vurduğum kuşu göstererek:

-Ablacığım, en azından bu kuşa borcunuzu kapattım. Yarın birkaç kuş daha vurur, borcunuzu yavaş yavaş eritirim, dedim. 

Bir sonraki yazıda görüşmek üzere mutlu kalın, hoşça kalın....