Tanrı tüm yarattığı canlıları, güvenlik güdüsü ve organıyla donatmıştır. Tehlike  anında  kendilerini  savunmağa  çalışırlar.

İnsanoğlu kuşkusuz Tanrı’nın en ayrıcalıklı yarattığıdır. Ona tanıdığı yetenekler, sınırlı da değildir. Çünkü o, sürekli düşünür, araştırır. Atılım, değişim, gelişim ve üretim onun temel işlevidir. Bu nedenle insanoğlu daha çok tehlikeyi kendisi oluşturur, kendisine... Bu da onun korunmağa,  gözetilmeğe  daha  çok  muhtaç  olduğunu  gösterir, elbette. 

Kaldı ki, insanoğlu kendi icat ettiği tekerlekli araçlara, hızı kontrol etmek, tehlike anında  kullanılmak  üzere  fren  sistemi  koymuştur. Çok değişik ve karmaşık tehlike ve olumsuzluklara açık olan insanın, freni de sabırdır, bir bakıma. Onu yerinde ve zamanında kullananlar,  riski  en  aza  indirebilirler, değil mı?

Bana göre yaşamın, başarının ve mutluluğun bir ucu sabra dayanır. Tanrı insana sabretme gücü vermeseydi, tutkularına tutsak olur, başı dertten kurtulmazdı. Sabır her türlü olumsuzluğa karşı aşırı davranış ve tepkilerimizi frenler, bize zaman kazandırır. Bu zaman içinde düşünme, doğruyu bulma, duygu yoğunluğundan arınma fırsatı buluruz. Davranışımız, tepkilerimiz, akıl ve mantığın kontrolüne girer, normale döneriz,  kanımca.

Yaşam  bir bütündür. Onun ayrıntıları içinde salt güzellikler, iyilikler, yararlılar yoktur. Karşıtları da vardır. Her şeyin zıddıyla var olduğuna  göre, bu da  doğaldır,  bence. Gülün  dikeni,  arının  iğnesi olduğu gibi. Biri dünyanın en güzel çiçeği, diğeri dünyanın  en  tatlı  besinini  üretir.

Söz  gelimi: Çocuklarımız  var. Tanrı’nın bize en kutsal armağanları, yaşamımızın en tatlı değerleri, değil mi? Ama onların onca sorunları da var,  çözüm  bekler. Bir yaşam  boyu  kendimizi  onlara  adarız. Kendi gereksinim ve haklarımızı ikinci plana iterek. Sabırla özverimiz, iç içe, el ele yürür. Hep veririz cömertçe, gençliğimizi, olgunluğumuzu ve de yaşlılığımızı. Bu sınırsız özverinin kaynağı ne? Emek,  sevgi  değerlerini  ifade  eden  sabırdır,  kuşkusuz.

Kimi zaman fırtına, arkasından  yağmur  ve sel bastırır. Kimi zaman, yangın, deprem gibi afetler olur. Yağmura, sele, depreme ya da yangına karşı koyma olanağımız yoktur, eğer  daha  önce  gerekli önlemleri  almamışsak.

Ancak şunu gözardı etmememiz gerekir: Herşey zamana yenik düşer. Bu gibi durumlarda doğallığı korumak, sabırlı olmak, geçerli teknolojik olanaklarla savaşım vermek, en olumlu yoldur,  sanırım.  Paniğin karamsarlığın ve kaderciliğin olumsuzluklarından kendimizi koruduğumuz ölçüde, soğukkanlı ve akılcı yaklaşımlar ve çözümler üretebiliriz, değil mi?  Ne  demiş  atalar:  “Sabırla  ekşi  koruk,  üzüm  olur.”

İnsanlar arası ilişkilerde de yaşarız,  bunları.  Aile, çevre, iş, toplumsal alanda, fikir, çıkar, bölüşüm ve geleceğe bakış açılarında farklılıklarla karşılaşırız. Bu farklılıkların çoğu kısa dönemli fırtınalara benzer, gelir-geçer. Sabır, anlayış ve hoşgörüyü zamana yüklediğimizde, çoğu  kez  olumlu  sonuçlar  alırız.

Her silaha aynı silahla karşı koymak, kalıcı zaferler sağlamaz. En etkili silah, hoşgörü, bağışlama ve utandırmadır. En güçlü yargıçsa zamandır, bence. Sabretmesini bilen, genelde kazanandır. Kısa vadede şiddete dayalı kazanımların, uzun vadede daima kayıplara neden olduğu görülmüştür.

Sabrı denemeden, bir  takım olayların üstüne aynı şiddetle gitmek, olumsuzluğu daha zararlı boyutlara taşımaz mı?  Oysa yağmur er  ya da geç  dinecek,  yeniden  güneş  doğacaktır.  Hiçbir  şey  sonsuza dek sürmez.

İlişkilerimizdeki olumsuzlukları gidermenin önde gelen yöntemi, önce kendimizi sorgulayabilmektir. Bu bizi rahatlatabilir. Hoşgörü ve sabırla davranmak, kimi tepkilerimizi, zamana bırakmaktır. Zaman tepkilerimizi yumuşatır, kanımca. Çünkü: “Sabrın sonu selamettir.” Böyle diyor, atalar.